Blog Wout Veldstra: Rampgebied

Vorige maand kreeg ik een mailtje uit het aardbevingsgebied. Christina uit Loppersum vroeg of wij van Steenbreek wisten hoe het gaat met het groen in de ‘hersteloperatie’? Dus ik vroeg of ik mocht komen kijken; met het boemeltje door de groene Groningse land richting Delfzijl. Het was een koude douche…

Op veel plaatsen wordt de aardbevingsschade min of meer incidenteel aangepakt: bewoners melden schade, er wordt een inspectie uitgevoerd en bepaald wat er moet gebeuren en dan mag er een offerte gevraagd worden voor herstel. Daarna gebeurt er een hele poos niets, omdat de NAM en de overheid het nog steeds niet eens zijn wie er moet betalen. Neem me niet kwalijk voor de vereenvoudigde weergave, want het gaat hier over iets anders.

Kale vlakte
Dat is namelijk de meer ingrijpende aanpak die er wordt uitgevoerd in diverse dorpen. Het gaat hierbij vooral om naoorlogse (en soms iets oudere) seriebouw, die vervangen wordt door aardbevingsbestendige nieuwbouw. De bewoners moeten tijdelijk verhuizen en de hele straat wordt tegelijk aangepakt. En dat gaat grondig; de hele straat wordt letterlijk opgeruimd; verwijderd dus, verharding inclusief vrijwel al het groen en alle gebouwen. Wat er overblijft is een kale vlakte, waar dan de aannemer de ruimte heeft om te gaan bouwen.

Goedkoop
Inmiddels wonen de bewoners in een soort noodwoningen; goedkope seriebouw met het voorkomen van een asielzoekerscentrum. In een goedkope woonomgeving; alleen grasveldjes met tegelpaadjes. Stel je even voor: je bent getraumatiseerd door het natuurgeweld, de aantasting van je veilige woonplek en al het gedoe met de autoriteiten over de regelingen daaromheen en dan mag je minstens een half jaar in een soort kafkaiaanse omgeving wonen, om daarna in een nog sterielere plek terug te keren, waar je mag gaan nadenken, hoe je je tuin wil gaan inrichten. Pure horror!

Zware slag
Een dorp als Loppersum was groen en relatief welvarend; veel huizen gebouwd in de tijd dat er in de landbouw goed verdiend werd. Mooi ingerichte tuinen dus en bomen in veel straten. Akkoord, de meeste grote bomen blijven wel staan, in een korset van planken om ze te beschermen tegen het sloop- en bouwgeweld.  Maar het verlies van veel tuininrichting is natuurlijk een zware slag voor de lokale ecologie. En dat in een omgeving met heel veel akkerbouw; gigantische kale percelen monocultuur. Herstel van de biodiversiteit gaat daar lang duren!

Christina vroeg of we willen helpen met een andere aanpak van de omgeving. Dus ik heb maar eens contact opgenomen met de provincie, om te vragen wie ik daarover mag spreken. Helaas las ik vorige week in de krant, dat de Nationaal Coördinator Hans Alders z’n ontslag bij de minister heeft ingediend. Als zelfs zo’n professionele sjoemelaar (denk aan Schiphol!) geen uitweg meer ziet uit de chaos, ben ik bang dat de bestuurders voorlopig zeker geen tijd hebben voor vogels, bloemen en bijtjes!

Wout Veldstra
Voorzitter Operatie Steenbreek